Ojcostwo nie zawsze jest tak zabawne, jak w "I kto to mówi". Facet specjalnie nie zastanawia się wcześniej nad swoim tacierzyństwem. "Na luzie, bez specjalnej spinki i nadopiekuńczości. Luzik. Jakoś to będzie"– myślałem, a potem nagle stało się oczywiste, że "luzik" to będę miał, za naście, a może więcej lat, gdy moje dziecko wyprowadzi się z domu. Uwierzcie mi Jednak czy koniecznie trzeba to podkreślać w tak wyjątkowym dniu? Przynajmniej ze względu na młodą małżonkę warto się zastanowić przed chóralnym, zadedykowanym koledze: Nie da Ci tego ojciec, nie da Ci tego matka co może dać Ci dzisiaj, Twa bliska Sąsiadka. Nie da Ci ojciec, nie da Ci matka, nie da Ci siłownia tego, co da Ci długa jazda w tlenie na rowerze! Jump to. Sections of this page. Accessibility Help. Czy z tego powodu działa ci się jakaś krzywda? Nie! Starałem się jak dżentelmen, żebyś o niczym nie wiedziała. I nie dowiedziałabyś się, gdybyś nie wściubiała nosa w nie swoje sprawy. No ale ty musiałaś pytać, węszyć, sprawdzać kieszenie. Po cholerę? Przysłowie mówi, że im mniej wiesz, tym spokojniej śpisz. Sama w domu jest jej mąż pracuje w nocy wiesz dokładnie że nie może was zaskoczyć pukasz do jej drzwi otwiera ci pół naga zdobyć doświadczenie sąsiadka pomaga Ref: Nie da Ci tego ojciec nie da ci tego matka co morze dać ci dzisiaj twa bliska sąsiadka Nie da ci tego żona nie da kufelek piwka co morze dać ci dzisiaj s Jacek Salij OP: Szukającym drogi. Proszę Pani, spróbujmy z góry założyć, że Panu Jezusowi chodziło wówczas o coś więcej niż o słowa. Bo wyobraźmy sobie następującą sytuację: Oto jakiś chrześcijanin postanawia sobie w pewnym momencie żadnego człowieka nigdy nie nazywać ojcem i rzeczywiście dochowuje tego postanowienia. 1 Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi 1: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. 2 Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, Antonio da Vinci (ur. ok. 1372, zm. ok. 1465) – ojciec ser Piera (młodszego), dziadek Leonarda. Jego żoną była Lucia, córka notariusza. Jego żoną była Lucia, córka notariusza. Jako jedyny z rodu da Vinci nie wykonywał zawodu notariusza, zamiast tego wybrał życie ziemianina [391] . - A nie mógł tego zrobić ojciec? - Nie, proszę pani byk to robi lepiej! 1238. Dowcip #384. - I ci zdadzą! 228. Dowcip #392. Miesiąc przed egzaminami. Ojciec Jan Góra nie żyje. Znany dominikanin, który zasłynął m.in. z organizowanych przez siebie corocznych spotkań młodych Lednica 2000, zmarł w poniedziałek w wieku 67 lat. GvCUrI. W procesie kształtowania się tożsamości płciowej, uczenia się ról społecznych, wpływ rodziców na dzieci jest kluczowy i to właśnie od ojca uczymy się, co to znaczy być mężczyzną i w jaki sposób mężczyzna funkcjonuje w świecie. Czasami nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo to dziedzictwo wpływa na nas w dorosłym życiu, dopiero przebłysk autorefleksji lub uwaga innej osoby pozwala nam to dostrzec. Pomocą do odkrycia tego, jak moja relacja z tatą wpływa na moje ojcostwo, jest zadanie sobie kilku kluczowych pytań. Jakim ojcem był twój ojciec? Każdy ojciec buduje swoje ojcostwo na tym, co otrzymał, dodając do tego to, co sam wypracował. Pytanie: jaki był mój ojciec? jest zbyt ogólne, by zobaczyć wszystkie niuanse jego obecności w naszym życiu, dlatego warto je rozłożyć na szczegóły istotne dla relacji rodzic-dziecko. Oto kilka propozycji takich pytań: W jaki sposób mój ojciec okazywał mi miłość? Jak reagował gdy przychodziłem do niego z problemami? W jaki sposób spędzał ze mną czas? W jaki sposób karał mnie i nagradzał? Jakie zasady, wartości, starał się mi wpoić? Czy angażował się w moje życie? Był ze mną w ważnych dla mnie momentach? Czy znał mnie? Wiedział, czym się interesuję, co lubię, o czy marzę? Czy znał osoby, które były dla mnie ważne? Tych pytań może być oczywiście więcej, a konfrontując się z nimi, dokonujemy jednocześnie oceny naszego ojca. Uświadamiamy sobie, które jego zachowania uznajemy za pozytywne, a które za negatywne. I w końcu czas, byśmy te same pytania zadali w odniesieniu do siebie: czy w powyższych sytuacjach zachowujemy się tak jak nasi ojcowie? Czy naśladujemy ich tylko w tym, co pozytywne, czy mamy tendencję do odwzorowywania jego negatywnych zachowań? Nie jesteśmy naszymi ojcami, ale czasami pewne zachowania kopiujemy w sposób nieświadomy, wydają się nam one oczywiste, uznajemy, że tak trzeba, nie zadając sobie pytania: dlaczego tak trzeba? Przyjęcie prawdy, że jestem podobny do ojca w tym, co mi się nie podoba, było trudne, ale dzięki temu wiem, w jakich kwestiach jestem słabszy i na co muszę uważać. Jaki był twój ojciec wobec świata? Ojcostwo nie kończy się jednak na bezpośredniej relacji z dzieckiem. Żyjąc, uczymy nasze dzieci jak żyć. Nasi ojcowie też byli, czasami nieświadomie, naszymi nauczycielami. Patrzyliśmy, jak rozwiązywali swoje problemy, jak zachowywali się wobec przeciwności losu, jakimi byli w stosunku do naszych matek. Wszystko to miało większy lub mniejszy wpływ na to, jakimi ojcami jesteśmy dzisiaj. To bardzo ważne, by przemyśleć te sprawy, uświadomić sobie złe skłonności, które mogliśmy przejąć po naszych ojcach, i dobre, które możemy rozwijać i na których możemy się oprzeć. To, co piszę, nie jest wyłącznie teoretyzowaniem. Ja uświadomiłem sobie, że podobnie jak mój ojciec mam tendencję do wybuchowości w sytuacji, gdy coś mi nie wychodzi. Zobaczyłem, że przyjąłem pewien sposób myślenia o funkcjonowaniu mężczyzny w rodzinie nie dlatego, że on mi o tym mówił, tylko dlatego, że on sam tak funkcjonował. I to jest to trudne dziedzictwo, z którym muszę się zmierzyć. Przyjęcie prawdy, że jestem podobny do ojca w tym, co mi się nie podoba, było trudne, ale dzięki temu wiem, w jakich kwestiach jestem słabszy i na co muszę uważać. Zaprzeczenie dziedzictwu Jeśli nasza relacja z ojcem nie była dobra, miała poważne braki, możemy zaprzeczać jego wpływowi na nasze życie. Możemy próbować wynagrodzić sobie to, czego nam brakowało przez nasze zachowania wobec dzieci. Przykładowo, jeśli nasz ojciec bardzo często nas karał i jego rola sprowadzała się do roli rodzinnego policjanta, sędziego i prokuratora w jednym, to możemy stać się zbyt pobłażliwi wobec naszych synów i córek. Wszystko po to, by nie być takimi jak nasz ojciec. Ostatecznie może się okazać, że uciekając od prawdy o wpływie ojca na nasze życie, robimy wszystko by udowodnić sobie, że jesteśmy od niego lepsi. Pytanie tylko, czy aby na pewno będzie to miało dobry wpływ na nasze dzieci? To, jakim ojcem był dla nas nasz ojciec, w dużej mierze wpływa na jakość naszego własnego ojcostwa (fot. Pixabay) Co z tym wszystkim zrobić? Co zrobić, jeśli zdamy sobie sprawę, że nasza relacja z ojcem była daleka od idealnej? Co jeżeli odkrywamy jakieś zranienia, niezałatwione sprawy? Cóż, trzeba je załatwić. Nie chcę się tu wymądrzać, bo każda sytuacja jest inna. Mogę tylko napisać o sobie. Mnie pomogło przebaczenie mojemu ojcu, próba zrozumienia, dlaczego zachował się tak, a nie inaczej i danie mu jeszcze jednej szansy już w moim dorosłym życiu. Sam przeszedłem drogę autorefleksji porównywania siebie z ojcem. Pewne rzeczy przegadałem również z terapeutą. Czy jestem dzięki temu idealnym ojcem? Daleko mi do tego. Czy jestem bardziej świadomym ojcem? Na pewno tak. Staram się pamiętać, że nie zmienię swojej przeszłości i ma ona wpływ na to, jaki jestem teraz. Z drugiej strony jej już nie ma i nie muszę powielać negatywnych zachowań mojego ojca. Mogę starać się naśladować w nim to, co pozytywne. Generalnie autorefleksja jest bardzo oczyszczająca, pomaga zastanowić się nad tym, co ważne, co chcę dać moim dzieciom, jakim ojcem chcę dla nich być. Krzysztof Pilch – rocznik 1979. Tato Dominika i Ignacego. Pedagog, na co dzień pracujący z młodzieżą. Pasjonat gier planszowych, redaktor naczelny serwisu Board Times i organizator plebiscytu Planszowe Gram Prix. Wejdź na FORUM! ❯ Mało było do tej pory o naszych sąsiadkach, a biorąc pod uwagę, iż proces komunikacji z nimi przedstawia się jako barwny ciąg domysłów, zagadek i nadinterpretacji, jawi się on jako rzecz warta sąsiadki z naprzeciwka to Linda i Jana - zwei tschechische Mädchen, jak to określił Hałsmajster na początku października. Chcąc nie chcąc, siłą rozpędu uczymy się więc tegoż języka południowych sąsiadów, który do tej pory kojarzył się tylko z ojczyzną Krecika (Ahoj!), Hrabala, no i Rumcajsa oczywiście (update dzięki informacji odbywa się w języku macierzystym dla każdej ze stron, co nieuchronnie prowadzi do nieporozumień i zdziwionego wyrazu twarzy. Dla osób zaznajomionych bliżej z tematem jest oczywiste, iż w czeskim towarzystwie nie należy używać słowa szukać. Mniej doinformowanym wyjaśniam, że w czeskim jest podobnie brzmiące słowo oznacza spółkować w kontekście wulgarnym. W tej sytuacji pytanie Czecha o drogę, z jednoczesnym stwierdzeniem - szukam bankomatu, może być odebrane jako niejaka innych "kwiatków" to słowo pachnieć, które oznacza po czesku śmierdzieć (polskie pachnie to po czesku voni). Mieszkamy na kolei (po polsku akademik), a w Polsce jest nasz rodzinny barak (po polsku dom). Czasem mamy napad (po polsku pomysł), żeby iść razem na wspólne zakupy obleczeni (ubrań).Kiedy jednak domysły zawodzą, a kończyn nie wystarcza do zobrazowania przekazu, próbujemy sił w języku niemieckim, gdyż dziewczyny znają go lepiej niż angielski. Ponoć dlatego, że ich nauczycielka angielskiego była z Polski...i nie znała naszych sąsiadek dowiedzieliśmy się, że przed nami pokój zamieszkiwał niejaki Władimir. Był on postacią tajemniczą, pojawiał się w mieszkaniu sporadycznie i wciąż wyglądał, jakby dopiero zwlókł się z łóżka. Prawdopodobnie pakował się w pośpiechu, lub ilość bagażu przekraczała jego możliwości, gdyż w spadku po nim pozostały:- hantle, na oko 15 kg, 2 2 szampony męskie, odżywka, gąbka naturalna (!) i ręcznik- lampka biurowa z przepaloną żarówką- 4 różne rodzaje pasty do butów- płyta z mp3, nieodebrana korespondencja w skrzynceI z ostatniej chwili, dopiero co odkryte:- jogurt z datą przydatności do kwietnia 2007- masło z datą przydatności do... Władimir wygląda na zapominalskiego, acz dbającego o siebie...Ahoj! (cytując Konieczkę - yyy, myślałem, że Czesi nie mają morza...) Słaniającej się parze na przystanku niemowlę kilkakrotnie wypada z wózka. Jakiś przechodzień dzwoni po policję, być może w ten sposób ratując maluchowi życie. Niemowlę jedzie do szpitala, rodzice - do aresztu. Nie ma teraz tygodnia, by gazety nie pisały o paskudnych, pijanych tatusiach i mamusiach, spod których „opieki” policjanci lub strażnicy wyrywają zagrożone się parze na przystanku niemowlę kilkakrotnie wypada z wózka. Jakiś przechodzień dzwoni po policję, być może w ten sposób ratując maluchowi życie. Niemowlę jedzie do szpitala, rodzice - do aresztu. Nie ma teraz tygodnia, by gazety nie pisały o paskudnych, pijanych tatusiach i mamusiach, spod których „opieki” policjanci lub strażnicy wyrywają zagrożone dzieci. Nie zawsze zdążą przed cierpieniem... W naszym regionie najokropniejszym miejscem pod tym względem, takim kujawskim Sin City, jest Włocławek. Dobrze pamiętam to miasto z okresu gierkowskiego cudu gospodarczego, za którym dziś Włocławek tak tęskni. Owszem, dzięki angielsko-francuskim budowniczym Azotów życie, zwłaszcza nocne, Włocławka rozkwitło, ale jakość egzystencji przeciętnych włocławian niewiele się zmieniła. Ot, więcej było na rozkurz. Piszę o tym dlatego, że w tamtym okresie rodzili się i dorastali dzisiejsi rodzice zasypiający na ulicy obok płaczących dzieci - nie tylko we co być może sami odebrali kiedyś od rodziców, teraz przekazują swym dzieciom. Różnica jest taka, że kiedyś w życie rodzinne pijaków i domowych oprawców nikt nie ważył się mieszać, łącznie z policją, o sąsiadach nie wspominając. A teraz ludzie dzwonią - nawet jeśli z niskich pobudek, z zemsty czy złośliwości, to chwała Bogu, że dzwonią, bo potem policja nie ma wymówki i przyciśnięta do muru, musi działać. Do tego samego worka nie wrzucałbym jednak rodziców 10-letniego Patryka z Nowego Dworu, który zginął niemal pod samym domem, przyciśnięty huśtawką. Jedno dziecko czasami trudno upilnować, a co dopiero dwanaścioro. Owszem, można było przestrzec Patryka, by nie bawił się rozchwierutanym złomem. Ktoś jednak ten złom przytaszczył na zapuszczone boisko i zapomniał o nim na długie miesiące. I tym kimś nie byli rodzice Patryka. Niebezpieczne zabawy dzieci miesiącami obserwowali też inni mieszkańcy Nowego Dworu. Dlaczego nikt nie interweniował? Teraz każda z tych osób może czuć się trochę winna śmierci chłopca. Mieszkając w mieście, w bloku, nie da się nie mieć sąsiadów. Tupią po suficie, wiercą za ścianą, palą na klatce i leją z balkonu wodę na łeb. Sąsiedzkie niesnaski już od czasów Kargula i Pawlaka, a pewnie i dawniej, są źródłem inspiracji dla twórców seriali oraz satyryków wszelkiej maści. W realu jednak, nie jest aż tak śmiesznie. Kilka historii, własnych i zasłyszanych. Na Mokotowie sąsiad przebił nam się wiertarką do łazienki. Zdziwko straszne, ale OK, naprawił. Tu, w Olsztynie, mamy niezły przegląd osobliwości. Dziadek z drugiej klatki uparcie zajmuje podjazd pod jakiś garaż/ magazyn. Nie jest to bynajmniej miejsce parkingowe, ale widocznie jego pradziad parkował tam wóz drabiniasty, a przodkowie pasali tam krowy, więc dziadkowi to miejsce się po prostu należy. Dziadek posiada dwa auta, Matiza i Yariskę. Ten pierwszy służy li tylko jako zajmowacz miejsca, coby nikt niepowołany się tam nie zaparkował. Gdy dziadek i babcia jadą na zakupy, Matiz jest spuszczany w dół miejsca, a gdy wracają, rytualnie odpalany by miejsce Yarisce dać. Paranoja... Znów samochody. W zeszłym roku nasz Ford stoczył się z parkingu na ulicę. Coś się porąbało z ręcznym, bieg spadł, no pech. My nieświadomi. Po południu zagaduje mnie "życzliwy" sąsiad, czy my nie mamy Forda, bo się stoczył i laweta go zabrała... Była policja, grubsza sprawa. Znajomi policjanci mówią, że szukali właściciela, pytali sąsiadów, licznie zgromadzonych, nikt nic nie wie, nie zna, widzą ten samochód pierwszy raz i są zbyt starzy i chorzy by popukać po sąsiadach i popytać... I znów. Trzymamy teraz auta na parkingu strzeżonym, ale zdarza się na chwilę zostawić pod domem - bo ciężkie zakupy, bo dziecko... Potem człowiek odjeżdża i widzi sąsiada, który leci na łeb, na szyję, przestawić swoje auto o 3 miejsca, na to właśnie zwolnione, byle bliżej klatki... No ze im się chce kikować w oknie, lecieć i odpalać samochód aby przestawić o te kilka metrów... Że nie szkoda paliwa i silnika... Sąsiad "życzliwy". Mieszkają tu już tylko jego rodzice, ale wpada. Ma córkę trochę starszą od Kaliny i wózek. I tenże wózek MUSI stać na klatce. Pod skrzynkami, w samym przejściu do piwnicy. Z której to ja dwa razy dziennie wyciągam i dwa razy wciągam swój wózek. I muszę tego ich grata (bo niesterowny strasznie) przesuwać, targać, a tu mój wózek, pies... Prośby o stawianie w piwnicy nic nie dają. MUSI stać pod skrzynką... Psy. Wszędzie zakaz wyprowadzania, emeryckie oczy zawsze czujne w oknach i "bo my tu już ammy dość SWOICH piesków"... No i sierść. Syf na klatce, błoto, psie kupy rozmazane, a na naszych drzwiach kartka, że sierść leży... No leży, odkurzamy, ale i tak się pyli... Kiedyś musiał mi wypaść na klatce z wózka paragon ze sklepu. Ktoś zadał sobie trud, by zamiast po prostu wyrzucić do śmieci, przeczytać, po pozycji "pampersy" dojść, że to nasz paragon, i ostentacyjnie wepchnąć go nam do skrzynki na listy... U mojej Sis. W bloku dwa typy mieszkań - dwu i trzypokojowe. I niepisana umowa - pod blokiem mogą parkować tylko posiadacze mieszkań dwupokojowych. Ci bezczelni uzurpatorzy, którzy jakimś niezrozumiałym fartem mają trzeci pokój i tak mają za dobrze, niech parkują daleko! Bo im się w d***** poprzewraca do reszty! A zaparkuj wbrew umowie - zaraz kartka z ostrzeżeniem "następnym razem ta wiadomość będzie napisana gwoździem"... Skąd w ludziach tyle zawiści i taki brak życzliwości?! Skąd taka małość? Dlaczego tak trudno postarać się, aby wszystkim żyło się milej i lżej? Żeby nie było, są wyjątki. Moi rodzice mają w porządku sąsiadów. Nasi zza ściany też są OK, córka sympatyczna, odbierają czasem nasze paczki od kuriera (a my ich), pogadasz. Nie można tak zawsze...? A jak tam Wasze sprawy sąsiedzkie? obrazki z internetu